زبان فرانسوی

زبان فرانسوی بدون تردید یک زبان لاتینی شمرده میشود ، ولی در عین حال دارای ریشه گُلی و ، در نتیجه ، سلتی است. این وراثت دوجانبه معمولا شناخته نیست.

نوعی پیش داوری در این زمینه وجود دارد که طبق آن قبایل متعدد گُل با خصلتهای عاطفی و کمی دور از تمدن ، در برابر روم متمدن نتوانستند از شیوه کهن زندگی خود دفاع کنند. ارمغان روم برای این قبایل به شکلی نامنظم عبارت بود از: سازمان نظامی ، زبان لاتینی ، حقوق رومی ، و اندکی پس از آن مسیحیت. آستریکس ها Asterix اجداد فرانسویان ، شکار گراز را رها کردند و با جایگزین کردن زبان لاتینی به جای زبان گُلی ، در راه تمدن گام نهادند. آنها زبان لاتینی را نیز به اندازه ای تغییر دادند که به شکل گیری زبان فرانسوی انجامید.

 

بنظر میرسد که واقعیت نیز همین بوده است ، البته با اندکی تفاوت.

کشور گُل دارای زبانهای متعددی بوده است و این مسئله در سرزمینی پوشیده از جنگل – حتی اگر این جنگلها ، کاملا به زیر کشت رفته باشند – بدلیل مشکلات ارتباط بین قبایل ، طبیعی بنظر میرسد. اما همه این زبانهای گُلی مانند لاتینی از گروه هندواروپایی هستند ، به این معنا که به دلیل داشتن واژگان اصلی با ریشه یکسان و دستورهای مشابه نقاط مشترک بسیار بین آنها وجود داشته است.

وحدت سیاسی روم موجب تشکیل زبان مشترکی شد که نه گُلی بود و نه لاتینی، و بعدها به زبان فرانسوی تغییر یافت.

اگر کلمه ای را تنها به این دلیل که در ظاهر مشابه معادل لاتینی آن است ، دارای ریشه لاتینی بدانیم استدلال درستی نکرده ایم. این کلمه ممکن است از واژه ای گُلی گرفته شده باشد که خویشاوند زبان لاتینی است و مانند صدها زبان دیگر متعلق به ریشه هندواروپایی است که خود مقدم بر هر دو زبان گُلی و لاتینی است.

بعنوان  مثال ، rix در Vercingetorix یک کلمه کاملا گُلی است ، هرچند که تفاوت زیادی با مشابه لاتینی خود rex {پادشاه} ندارد. بنابراین ، احتیاط زیادی در این زمینه لازم است و ما تا به حال در ارزیابی میراث سلتی زبان فرانسوی منصفانه عمل نکرده ایم. مسئله نقش زبان گُلی به عنوان نیای زبان فرانسوی ، هیچگاه به طور کامل روشن نخواهد شد و همواره جای سوال خواهد داشت.